හිම මහිම

මෙහෙට හිම වැටෙනවා.

කන්කුණා මුලින්ම හිම දැක්කේ ගිය අවුරුද්දේ. ඔහු බ්‍රිතාන්‍යයට ගොඩ බැහැපු අළුත. එදා හිම නිසා දවස් දෙකක් ලන්ඩන් නගරයේ ගමනාගමනය නැවතිලාත් තිබුනා. එතකොට කිව්වේ අවුරුදු 30 කින් මෙහෙට ආපු දරුණු ම සිසිර ඍතුව කියලා. හැබැයි මේ පාරත් එහෙම ම කියනවා.

පස්යොදුන් කෝරලයේ (පස්දුන් නොකිව්වේ හිතලාමයි ) ඉපදී හැදී වැඩුණු කන්කුණාට හිම දකින්න ලැබීම ලොකු දෙයක් වුණා. ඔහු පාසල් වියට එලඹිමටත් පෙර, උදේ නැගිටලා හීතලේ එලියට බැහැලා මකුළුදැල් වල බැඳුනු පිණිකැට දිලිසෙන අපූරුව ආසාවෙන් බලා සිටි හැටිත්, ඒවාට ඉඳිආප්ප කියා සෙල්ලමක් හදාගත් හැටි ඔහුට සිහිවුණා. පාසල් නිවාඩුවේදී දෙමාපියන් සමඟ දුම් රියෙන් බදුලු ගිහින්, කටින් දුම් පිටවීම ගැන පුදුම වෙමින්, වෙවුල වෙවුලා මුතියංගනේ විශ්‍රාම ශාලාවේ නිදාගත් හැටිත් ඔහුට මතක් වුණා. ඒ වගේම සරසවියේ ඉඳිද්දී, හෝටන් තැන්නේ ගොසින් මිතුරන් එක්ක රැය ගතකළ කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ ලැගුම්හලේ තිබුණු අතිශය සීතල වතුර නිසා, සිරුරුකිසට පසුව මුහුණ දෙන්න වුණු අකරතැබ්බයත් ඔහුට සිහිවුණා. ඒ එක තැනකවත් හිම නොතිබුණත්, සියල්ල එකතුකළ විට හිම හැදෙන බවයි කන්කුණාගේ මනස ඔහුට කියා තිබුණේ. එහි යම් සත්‍යයක් තිබුණත්, ඔහු සූදානම් ව නොසිටි දෙයකුත් හිමත් සමඟ එනවා. ඒ තමයි “හිම හැඟීම”

හිමෙන් වැහිලා ගිය, වාහන හඬින් පීඩාකාරී නොවූ පරිසරය දකිනකොට කන්කුණාට දැනෙන්නේ හරිම ශාන්ත බවක්.

පුංචි ම කාලේ පන්සල් යද්දී හඳ එළියට වටපිට බබලනකොටත් ඔහුට දැනුනේ මේ හැඟීමමයි කියලා ඔහුට මතකයි. ඉස්කෝලේ යන කාලේ සේකරගේ පොතක කියවපු කවියක කොටසක් එතකොට ඔහුට සිහි වෙනවා. (පොත ලඟ නැති නිසා වචන වැරදි ඇති )

“වෙසක් පහන් වලින් ගලන සවනක් ගණ රැසින් වැසී

පොළොව බෙදූ තාප්ප හා කටු කම්බිද

මොහොතින් දියවී ගොසින් ය.

සුඛෝ බුද්ධානං උප්පාදෝ“

අවස්ථා සම්බන්ධය නිවැරදි නොවුනත්, කන්කුණා ගේ හිම හැඟීමත් මේකම තමයි.

ඔහු ලියපු දේ ආපහු කියවලා බලන කන්කුණාට තේරෙනවා අපි වැඩිහිටියන් හැටියට අද යමක් දකින්නේ කුඩා කාලයේ මතකයක හෝ ඉගෙනගත් යමක දිගුවක් හැටියට මිසක් අළුත් ම දෙයක් විදිහට නොවේ කියලා. නවමු බවකින් ලෝකය දිහා බලන්න, මිදුනු වතුර ලෙස නොව ‘හිම’ වශයෙන්ම හිම දකින්න, එහි මායාකාරී ගතිය අත් විඳින්න තියෙන හැකියාව වයසත් එක්ක නැති වෙලා යන බවට හිම ගොඩවල් වල සෙල්ලම් කරන ළමයිනුත්, ඔවුන් දෙස බලා සිටීමෙන් පමණක් සෑහෙන කන්කුණාත් සාක්කියි.

අපි “තමන් දන්න දේ” ගැන කල්පනා නොකර “නොදන්න දේ” ගැන විතරක් හිතන්න ක්‍රමයක් තියෙනවා නම් ලෝකය කොතරම් අරුම පුදුම තැනක් විදියට පෙනෙයි ද?